Waarom praten soms niet genoeg is
, door Annemarie Postma, 3 min lezen
Je kent het misschien wel. Je zit op de bank. Alles is “oké”. Werk loopt, je relatie is stabiel, je hebt zelfs je favoriete havermout gegeten. En toch: iets in je trilt. Iets in je wil schreeuwen, kruipen, rennen. Maar je weet niet wat of waarom.
Dat is geen zwakte. Dat is je lichaam dat probeert te praten.
Veel van wat we meemaken – zeker als het heftig, verwarrend of pijnlijk was – leeft niet alleen in ons hoofd. Het nestelt zich in onze schouders. In de manier waarop we onze adem inhouden als we spanning voelen. In de vermoeidheid die ineens opkomt zodra je moet presteren. In het niet kunnen slapen. In je kaken die ’s nachts klemmen.
Elke keer dat je boos was maar niets zei. Elke keer dat je verdriet voelde maar doorslikte. Elke keer dat je bang was maar toch lachte. Waar is die energie gebleven?
We leven in een maatschappij waarin praten belangrijk is. En ja, praten helpt. Echt. Maar soms, soms heeft je lichaam ook een eigen taal. En die taal is rauw, eerlijk en instinctief.
Wat veel mensen niet weten, is dat je lichaam altijd reageert op wat je meemaakt. Zonder dat jij er iets van hoeft te vinden. Dat doet je autonome zenuwstelsel; dat deel van je systeem dat zijn eigen wetten volgt. Alsof je lijf een soort oude wijze raadgever is die zegt: “Ik sla dit even op, jij hoeft nu niks te doen.”
Maar stel je voor: elke keer dat je boos was maar niets zei. Elke keer dat je verdriet voelde maar doorslikte. Elke keer dat je bang was maar toch lachte. Waar is die energie gebleven?
Precies. In je lijf.
We zijn zo getraind om 'normaal' te doen, dat we vergeten dat ‘normaal’ vaak betekent: onderdrukken wat echt gevoeld wil worden. En dat is waar trauma blijft plakken. Niet alleen in herinneringen, maar in je spieren. In je houding. In je spijsvertering. In je slaap.
Wat als we het anders doen?
Wat als je het gesprek niet alleen met een therapeut voert, maar ook met je lichaam?
Oefening: Inchecken met je lijf – 5 minuten per dag
Kleine stap. Grote impact. Je hoeft niet meteen je hele verleden op tafel te leggen. Begin hier:
- Ga zitten op een rustige plek. Zet een timer op 5 minuten.
- Sluit je ogen. Voel je voeten op de grond.
- Scan je lichaam langzaam van top tot teen. Waar voel je spanning? Waar voelt het zwaar? Waar voelt het... niets?
- Leg je hand op de plek die het meeste opvalt. Stel jezelf zacht de vraag: “Wat wil je me zeggen?”
- Adem naar die plek toe. Je hoeft niks op te lossen. Alleen aanwezig zijn is genoeg.
Herhaal dit dagelijks. Elke dag vijf minuten waarin je niet praat over je lichaam, maar met je lichaam.
Niet praten. Niet fixen. Voelen. Dat is helen.
Lichaamsgerichte traumaheling begint niet met begrijpen. Het begint met voelen. En luisteren. En leren vertrouwen op de fluisteringen van je lijf. Zelfs als je hoofd nog geen idee heeft wat het allemaal betekent.
Voel je iets bij dit artikel?
Sla ’m dan op. Niet voor later, maar voor dat ene moment waarop je het even kwijt bent.
En als je nu denkt: "Wow… dit had iemand tegen míj moeten zeggen toen ik vastzat?”
Stuur ’m dan door. Naar die ene vriendin. Of die stille collega. Soms is één swipe genoeg om iemands zenuwstelsel even te laten uitademen.
Blijf op de hoogte van nieuws, tips, achtergrondartikelen en ervaringsverhalen via onze blogs en nieuwsbrief of volg ons op Instagram.
Blog posts
-
, door Annemarie Postma Waarom praten soms niet genoeg is
-
, door Annemarie Postma Er zit trauma onder bijna alles wat chronisch is
-
, door Redactie Voor de operatie: de kracht van voorbereiding (prehab)
